Moc patologicznych dawców została wyprodukowana w rodzinach dysfunkcyjnych. Dzieci emocjonalnie niedojrzałych rodziców wchodziły w najróżniejsze role, aby tylko uratować system zwany rodziną. Jeśli brak może zniszczyć moje miejsce występowania i zaburzyć poczucie bezpieczeństwa, to świadomie lub nie będę owy brak kompensować swoim kosztem. Tu dochodzi do głosu hierarchia potrzeb. Nie będziesz malował obrazów, gdy głód skręca Twoje trzewia. Jeśli brak przybiera na sile, a w domach dysfunkcyjnych czy alkoholowych przybierał całymi latami, to i dawanie wzrastało, wszak natura dąży do wyrównania układów. Bohater rodzinny czytając ten tekst może teraz rzewnie zapłakać! Taka dynamika relacji pomiędzy niedojrzałymi rodzicami, a nadużytymi dziećmi, zaowocowała produkcją wielu zaburzeń w obrębie osobowości, co objawia się w postaci nadmiernego przerostu jednych cech, a braku rozwoju cech przeciwstawnych/równoważących. Równowagą byłaby umiejętność dawania i przyjmowania, co sprzyja wzrostowi każdego człowieka.
Jeśli nadal należysz do tej grupy istot, które jeszcze nie zorientowały się, że miłość nie polega na wypruwaniu sobie flaków dla innych, pozostajesz w przestrzeni tożsamości zastępczej, która operuje w świecie przez swoje mechanizmy obronne wytworzone w dzieciństwie i/lub młodości. Jak to rozpoznać i jak przeżyć wstrząs, który nieubłaganie nastąpi podczas rozpoznania? Zacznijmy jak zawsze od świadomości, że mechanizmy obronne musiałeś przywdziać, gdy Twój organizm był jeszcze niedojrzały. Ego jest doskonałym strażnikiem biologicznym i wie, że Twój system mógłby się rozpaść na kawałki, gdyby nie mechanizm obronny. Nie wiń się za to, że zachowałeś się organicznie. Mechanizmy obronne stworzył ten sam Stwórca, który dał swoje święte tak dla demonów, seksu, kawioru czy Kościoła. Istotą jest nie pozostawać w ignorancji i zawsze poszukiwać przyczyn swojego cierpienia i odpowiedzialnie odbierać lekcje. Ważnym jest, że nie tylko patologiczni dawcy operują w świecie przez pryzmat mechanizmów obronnych, ale każda istota, która mniej czy bardziej odłączyła się od swojej duszy. Dla rozjaśnienia dodam, że stopień odłączenia od duszy ma swoje spektrum/natężenie. W skrajnych przypadkach są to ludzie opętani, chorzy psychicznie, psychopaci, socjopaci, narcyzi, borderzy, aż po drugi biegun patologicznych dawców, masochistów czy autodestrukcyjnych ofiar. Patologiczne dawanie zawsze spotka się z patologicznym braniem. Wynika to z prawa dualizmu.
Gdy już liznęliśmy wiedzy, rodzi się dyżurne pytanie co zrobić, aby nie być patologicznym dawcą. Zacznijmy od tego, jaką intencją kierujesz się w chwilach nadmiernej ofiarności. Może wpojono Ci, że miłość to składanie z siebie ofiary, może wpojono Ci, że rozwijanie własnych zasobów to egoizm, może wpojono Ci, że uznanie potrzeb Twojej duszy to sekciane fanaberie. Przyjrzyj się uważnie tym obszarom swojego życia, w których dominuje cierpienie. Analizuj wstecz krok po kroku, od obecnego problemu do pierwotnej przyczyny. Dojdziesz zapewne do swojego największego osobistego zranienia, które wymiennie możesz nazywać traumą. Na przykładzie wyprodukowania patologicznego dawcy być może zrozumiesz działanie przyczyny i skutku. A zatem, jedną z przyczyn wyprodukowania patologicznego dawcy może być posiadanie zawłaszczających rodziców. Ojciec może być zimny, niedostępny, apodyktyczny, narcystyczny, kontrolujący, a matka mu podległa i trwająca w toksycznej zależności. Ty, jako dziecko stawałeś na głowie, aby zaskarbić sobie miłość i uwagę swoich straumatyzowanych rodziców. Na pomoc przyszedł jeden z mechanizmów obronnych znany jako przypodobywanie się. Dwoiłeś się i troiłeś, aby ojciec w końcu Cię przytulił, a matka przestała obciążać swoją biedą. Pamiętaj, że lojalność krwi i silna potrzeba bezpieczeństwa, miłości i więzi ze swoimi rodzicami stała u podstaw rezygnacji ze swojej autonomii. Tak właśnie zajęty kompensowaniem braków rodziny pochodzenia, nie miałeś szans na rozwój swojej autonomii i bycie tożsamością prawdziwą.
W tym momencie powinien nastąpić wstrząs i święte oburzenie, bo miano patologicznego dawcy właśnie znalazło swój zgniły korzeń. I zanim zabijesz swoich niedojrzałych emocjonalnie rodziców, weź głęboki wdech, policz do dziesięciu i odważnie postanów wykorzystać energię swojego świętego oburzenia do osobistego wzrostu. Jeśli jednak wolałbyś zabić swoich rodziców zamiast wzrastać na swojej traumie, to weź głęboki wdech, policz do dziesięciu i zauważ, że już nie musisz być patologicznym dawcą. Ufam, że dzięki moim inspiracjom mądrze wybierzesz. Taki wybór po prostu się opłaca. Sprawdziłam, działa, procentuje. Z czasem Twojego wzrostu chęć zabicia swoich rodziców magicznie zamieni się na współczucie. Sprawdziłam, działa, procentuje.
Gdy siłą wstrząsu postanowisz, że ani dnia dłużej nie będziesz patologicznym dawcą, na pewno zadasz sobie jedno z poniższych pytań:
- to nie była miłość?
- to czym jest prawdziwa miłość?
- jak mogłem być taki ślepy?
- jak mogłam tak dawać się wykorzystywać?
- jak mogłem tak przeinwestować?
- to nie zasługiwałem na niebo?
- to nie o tym jest zbawienie?
- to na miłość nie trzeba zasługiwać?
- to można być dla siebie priorytetem?
- to nie mam obowiązku ratować rodziców?
- to mogę być sobą?
- to dlatego przyciągałam toksycznych partnerów, biorców?
- to dlatego dzieci mnie nie szanowały?
- to dlatego byłam zgorzkniała?
- to dlatego byłem chory?
- jak kochali mnie rodzice, skoro mnie tak nadużyli?
- to kim ja jestem skoro to wszystko to tożsamość zastępcza?
- etc.
Podsumowanie:
W ślad za czysto demonicznymi osobowościami, które swoją egzystencję utrzymują dzięki manipulatywnemu pozyskiwaniu obcej energii, idą czy raczej wychodzą na przeciw, by nie powiedzieć inicjują życie pasożytów, patologiczni dawcy. To poważny zarzut dla istot, które upuszczały krwi dla innych! Zatrzymajmy się nad każdym wyrazem powyższego stwierdzenia, by mogło Cię obudzić z tej iluzorycznej dobroci.
Co robisz innym?
- dając nadmiernie innym, obniżasz ich sprawczość
- obniżając ich sprawczość, odbierasz im moc
- odbierając im moc, czynisz ich ofiarami
- czyniąc ich ofiarami, wprawiasz ich w zależność
- wprawiając ich w zależność, czynisz ich pasożytami
- czyniąc innych pasożytami, stają się toksyczni
- będąc toksycznymi, stają się patologicznymi biorcami
- patologiczni biorcy nie potrafią żyć bez patologicznym dawców
- mamy dwie ofiary odcięte od swoich dusz, dwa demony.
Co robisz sobie?
- zajęta innymi, nie rozwijasz swojego potencjału
- nie rozwijając całego potencjału, przerasta w Tobie mechanizm obronny
- przerośnięty mechanizm obronny zaburza Twoją osobowość
- zaburzona osobowość wprawia Cię w tożsamość zastępczą
- tożsamość zastępcza zaspokaja schemat, nie działa czysto
- brak czystej intencji przyciąga manipulantów
- manipulanci chętnie wezmą od Ciebie całą energię
- powodowana chęcią ofiarnego dawania, dajesz więcej i więcej
- dając więcej i więcej, doprowadzasz do własnej destrukcji
- mamy dwie ofiary odcięte od swoich dusz, dwa demony.
Czy widzisz już patologiczny dawco, dlaczego zbierałeś zgniłe owoce w zamian za swoje oddanie? Nie mogło się skończyć inaczej, bo z głębszej perspektywy patologiczny dawco detronizowałeś Boga zarówno w swoim życiu, jak i w życiu innych. Mam nadzieję, że ten wgląd obudzi niejednego dawcę (uśmiech).
Pamiętaj, że jak wszystko i dawanie ma swoje spektrum. Zanim więc połkniesz swój ogon i powodowany prawem dualizmu z anioła przejdziesz w demona, zatrzymaj się i dostrzeż, że to błędne koło napędzała Twoja trauma z dzieciństwa. Równowagą będzie umiejętność dawania i przyjmowania, co sprzyja wzrostowi każdego człowieka.
Jeśli odważnie zaczniesz zadawać sobie powyższe pytania i wybierzesz mądrze trudną, ale wyzwalającą pracę nad odzyskiwaniem siebie prawdziwego, jestem gotowa podać Ci rękę. Zapewniam Cię, że odzyskanie siebie prawdziwego, jest niewypowiedzianą nagrodą za ból doznania traumy i trud wychodzenia z niej w dorosłości. Sprawdziłam, działa, procentuje.
W kolejnym wpisie przedstawię Ci największe trudy w drodze powrotu do siebie prawdziwego.