W tym wpisie przywołuję postać psychologa Daniela J. Lewinsona, który był jednym z twórców dziedziny POZYTYWNEGO ROZWOJU DOROSŁYCH. Jest to poddziedzina psychologii rozwojowej człowieka. Formułując dla czytelnika plan ramowy rozwoju człowieka zapożyczam koncepcję Lewinsona, który życie jednostki ludzkiej widział jako cykl, odcinek w czasie. Osobiście nazywam to linią życia. Lewinson tę linię życia dzielił na początek, środek i zakończenie. Przedmiotem zainteresowania naukowego były i są początek i zakończenie. A co ze środkiem? Wszak środek stanowi najdłuższy odcinek życia jednostki. Wszak ludzie, którzy żywo interesują się rozwojem osobistym znajdują się właśnie na tym etapie życia i mają prawo do ładu informacyjnego. Niech ten wpis będzie dla Ciebie czytelniku pomocny w ustrukturyzowaniu treści rozwojowych, co rychlej doprowadzi Cię do zrozumienia co jest przyczyną, a co skutkiem obecnego cierpienia.
Lewinson wyodrębnił następujące ery życia człowieka i okresy przejściowe między nimi:
- era dzieciństwa i dorastania (od poczęcia do 22 roku życia)
- era wczesnej dorosłości (od 17 do 45 roku życia)
- era wieku średniego (od 40 do 65 roku życia)
- era późnej dorosłości (od 60 roku życia do śmierci)
Okres przejściowy między erami trwa średnio 5 lat:
- od 17 do 22 roku życia trwa okres przejścia do wczesnej dorosłości
- od 40 do 45 roku życia trwa okres przejścia do środkowej fazy życia
- od 60 do 65 roku życia trwa okres przejścia do późnej dorosłości
Lewinson stwierdził:
„Ery i okresy przejścia między poszczególnymi erami tworzą makrostrukturę (wielką, nadrzędną strukturę) w całym cyklu życiowym, dostarczając ukrytego porządku w strumieniu życia wszystkich ludzi, a mimo to pozwalają na wielkie (ostre, zasadnicze) odmiany w życiu poszczególnych jednostek”
Mając na uwadze dorobek naukowców w zakresie wyodrębnienia struktur życia człowieka, podejmuję próbę przedstawienia mojego widzenia życia człowieka od strony strukturalnej, którą dla lepszego zrozumienia nazywam PLANEM RAMOWYM życia człowieka. Dodam tylko, że odpowiada mi podział, iż rozwój życia człowieka kończy się wraz z osiągnięciem dojrzałości fizycznej, a potem do samej śmierci następuje wzrastanie. Podstawowym źródłem cierpienia człowieka jest opieranie się organicznemu wzrastaniu, błędnie uznając osiągnięty rozwój fizyczny za szczyt wzrostu. O jakie wzrastanie chodzi? Zapewne sam wydedukujesz zapoznając się z poniższym planem ramowym:
- inkarnacja: droga duszy, wybór lekcji
- narodziny (konkretne miejsce, czas, rodzina, płeć, osobowość)
- dzieciństwo (obudzenie rany związanej z wybraną lekcją)
- wybór mechanizmów obronnych przez niedojrzały organizm
- złamanie ducha, zmiana tożsamości
- poszukiwanie własnej tożsamości w okresie nastoletnim
- wejście we wczesną dorosłość z mechanizmami obronnymi
- poznawanie siebie w rolach dorosłych (praca, rodzina, dzieci)
- wzrost cierpienia, choroby, rozpady relacji
- kryzys wieku średniego
- poszukiwanie przyczyn cierpienia
- terapia, rozwój osobisty
- zrzucanie mechanizmów obronnych, odnajdowanie prawdziwej tożsamości
- przekraczanie ego, transformacja rany
- rozwijanie własnych zasobów jako dożywotnie wzrastanie poziomu świadomości.
- reinkarnacja?
Jeśli odczuwasz w swoim życiu istnienie określonego porządku strukturalnego, dostrzegasz ery i okresy przejścia, ale nadal tkwisz w wielkim cierpieniu mającym źródło w przeszłości lub w przyszłości, to być mój plan ramowy pomoże Ci dostrzec rozwiązanie.
Owocnych wglądów czytelniku!